Любому сінефілу знаёма імя шведскага рэжысёра Роя Андэрсана, уладальніка «Залатога льва» Венецыянскага кінафестывалю за фільм «Голуб сядзеў на галінцы, разважаючы пра жыццё». Яго малодшага брата, Чэла-Оке Андэрсана, успомняць хіба што хардкорныя знаўцы скандынаўскіх серыялаў. Пра яшчэ двух малодшых братоў не ведае нават «Вікіпедыя»: Лейф жыве на пенсію па інваліднасці, а Роні быў бяздомным і памёр ад перадазіроўкі наркотыкамі ў 2012 годзе. На яго пахаванні трое жывых братоў Андэрсан бачыліся апошні раз — мужчыны настолькі ўпартыя, што да гэтага часу адмаўляюцца нават слова адзін аднаму сказаць. Дачка Лейфа, рэжысёрка-дэбютантка Юхана Бернхардсан, вырашае зняць дакументальны фільм пра свайго бацьку і дзядзькаў — з надзеяй аб’яднаць братоў хаця б дзеля адной сустрэчы па шчаслівым выпадку. Беручы інтэрв'ю ў Роя, Чэла і Лейфа і чаргуючы іх з архіўнымі кадрамі з Роні, яна стварае далікатны, кранальны і натхняльны партрэт сям'і, члены якой пайшлі зусім рознымі шляхамі, нягледзячы на агульнае мінулае. І не апошнюю ролю ў іх раз'яднанні сыграў алкаголь.

Пра фільм

Мова арыгіналу: шведская

Субцітры: беларускія | англійскія